ÇIK KENDİ DAĞINA KENDİ ŞARKINI SÖYLE

“Bakışlar vardır

Rengârenk uçuşurlar

Ah, onlar ki dilden önce konuşurlar”

Şiiri “insanın ağır yüküne omuz veren bir dirim, bir denge, bir onarım işâreti” olarak gören Adem Kandemir, bu kitabı için şöyle der: “Bütün çabası gözü pek bir serinlik, bir teselli kıvılcımı düşürmek yürek taşmalarına.”

…

    “ Bilmez misin? Ne dündesin ne yarında

      Bu gündesin, şimdi nerede isen orada

      Öyleyse gökler çatlamadan, yer savrulmadan

      melekler çekilmeden kendi katlarına

      geri çağır unuttuğun o kaçak rûhu

      Dirim suyu bereketli bir ad ver ona

      Sarıl cesâretin kamçısı korkuya

      Sarıl kalbin meşalesi umuda

      Ölüye can veren ışığın damarına gir

      Yere çal kurnazların cehennem cennetini

      İçten dışa, dıştan içe

      yürü kanın, etin, kemiğin ötesine

      Yürü delişmen bir tohum gibi

      Bırak, bırak kalsın ne ise o dünyâ

      Çık kendi dağına, kendi şarkını söyle

      Tanı kendini, bil, anla, ışı, ışıt

      Kapı aç o muhteşem bilmeceye

  …”