Onlar her yerde. Sessizce kaldırımlara yansıyor gölgeleri.

Solgun yapraklar gibi dökülüyorlar şehrin üzerine.

Sonra rüzgâr süpürüyor onları en tenha köşelere.

Yeryüzü daraldıkça daralıyor ve onlar sığamıyor hiçbir yere.

Yanından geçiyorlar bazen, fark etmiyorsun.

Senin bir adın var.

 Seni anlatan bir isim...

Doğduğunda kulağına seslendiler, bu isimle güldün, bu isimle yürüdün, bu isimle okula başladın.

Adın senin sesin.

Hayallerin var sesinle büyüyen. Hüzünlerin ve sevinçlerin var.

Sana ait, seninle nefes alan kocaman bir hikâyen var.

Onların sesi yok, hikâyeleri çoktan unutuldu.

Hayalleri toz bulutlarının arasında kayboldu.

Onlar artık  sadece,  isimsizler.